Dit is boven: de zijkant van de dakkapel, waar het stucwerk ruw is opgezet en nog moet worden afgewerkt. Links en rechts op de foto is het kindonvriendelijke hekwerk op de overloop te zien, dat wij gewoon laten zitten.
Vandaag komen de stukadoors afscheid nemen. Nadat ze een paar weken geleden het grootste deel van de woonkamer hebben afgewerkt, moest bijna de hele bovenverdieping nog worden gedaan. Wij vroegen ons al af, wanneer dat eindelijk zou gaan gebeuren.
Maar toen afgelopen week timmerman R. en de aannemer koortsachtig aan het werk waren om alle stucplaten tegen de wanden en het plafond van de dakkapel te krijgen, werd duidelijk dat het werk af moest, omdat de stukadoors zouden komen.
Deze week was het dan zover. Van de vroege ochtend tot 's avonds een uur of acht is in twee ploegen gewerkt om alle stukwerk af te krijgen. Tussendoor was de aannemer nog dingen aan het afmaken, en ook de elektricien en de installateur liepen af en aan in huis. Binnen was het, kortom, een drukte van belang, en ons straatje stond vol geparkeerd met busjes.
Er was zelfs amper een mogelijkheid om even een fotootje tussendoor te maken. En ook was er nauwelijks ruimte om zelf nog wat te doen.
Dat kon alleen in de keuken, waar Henri de afgelopen dagen 's middags in het schemerdonker de werkbladen in de vloerlak probeerde te zetten. Alleen in de reflectie van het schemerlicht buiten was te zien of de verf dekkend was opgezet.
Dat leek allemaal goed te gaan, totdat vandaag bleek dat verven in de schemering toch niet zo'n goed idee was geweest. Pas na uren schuren, totdat de bloedblaren op zijn vingers stonden, waren de zakkers bijna niet meer te zien.
Dat hadden wij graag anders gezien. Maar aan de andere kant, wie wil er tegenwoordig nog perfectie?
Dat weten we morgen. Want dan gaan we bij daglicht maar eens kijken of het werk, ondanks alle bloed, zweet en tranen, de toets van Jeanets kritiek kan doorstaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.