Ruimte voor de aannemer

Afgelopen vrijdag kwam onze aannemer nog even langs om de sleutels te halen. Hoewel hij nog een planning van werkzaamheden moet maken, wist hij al wel te vertellen dat hij zou beginnen met alles (gas, electra, water) af te sluiten om daarna te gaan slopen. 

Verder vroeg hij of we de muren een beetje leeg konden maken (tegen elke muur stonden balken, underlayment, gipsplaat, oude keukenkastjes, e.d.), in verband met het stuken. 

Omdat wij braaf en gehoorzaam zijn, hebben we de kamer helemaal leeggehaald aan het einde van de dag. Dat was nog best een klus, vooral omdat we al moe waren van alle andere werk vandaag. 

Desondanks had Jeanet nog de energie om de vloer in de kamer helemaal aan te dweilen. Hoewel we de vloer na elke klus netjes schoon veegden met de bezem, bleek nu opeens hoe erg de grijzige waas van zaagsel en behangresten was. 

Het dweilen maakte een verschil van dag en nacht!

Voor ons gevoel gaan we nu een nieuwe fase in. Tot nu toe hadden we het rijk voor onszelf, en gingen we 's avonds en in het weekend met zijn tweeën aan de slag. 
Of, zoals de aannemer het noemt, "lekker knutselen". 

Vanaf de komende week lopen timmerlui, loodgieters en installateurs de deur plat. Eerst om alles precies in te meten, daarna om rigoureus aan de slag te gaan. 

Wij hopen dan weer te kunnen doen waar we goed in zijn: toezicht houden, bijsturen en waar mogelijk andere mensen aansturen. 

Tussen de bedrijven door

Vandaag stond in het teken van de houtstek. Maar omdat er ook momenten zijn waarop je moet wachten, bijvoorbeeld omdat de lijm of de verf droogt, is er ook tijd om andere dingen te doen.

In de tijd die over was, heeft Jeanet de vloer in de berging voor de tweede keer in de whitewash gezet, en heeft ze nog weer een paar vierkante meter behangplaksel van de muur gestoken. 

Henri heeft een begin gemaakt met een kleine werkbank in de fietsenberging, die naast zijn functie als werkbank ook ruimte moet bieden om klusspullen in op te bergen. 

 Later meer over dit project!

Eendagsvlieg

Vandaag hebben we opnieuw afscheid moeten nemen van een wegwerpkwast. 

Tegenwoordig, met verven op waterbasis, gaat ook een wegwerpkwast verschillende verfbeurten mee. Op den duur verliest hij wel steeds meer haar, en gaat dat haar steeds wilder op zijn kopje staan, maar voor niet al te precies werk is dat geen probleem.

Maar loodmenie, teer en carboleum zijn geen producten die je makkelijk weer uit je kwast krijgt. Dan zijn wegwerpkwasten, zoals oorspronkelijk bedoeld, eendagsvliegen. 
Na één keer gebruiken is het dan einde verhaal. 

Deze kwast hadden we donderdag na het in de menie zetten van de raggels in de bergkast al bijgezet in het hoekje van de tuin waar ook al eerder kwasten hun laatste rustplaats hadden gevonden.

Maar net als met die andere kwasten hopen wij dat we nog lang met plezier zullen terugdenken aan het werk dat hij tijdens zijn korte werkzame leven heeft opgeleverd.
 

Houtstek

Gisteren hadden we er al een begin mee gemaakt, met onze houtstek, maar vandaag moest hij af. 

Komende vrijdag worden drie bomen uit de tuin gerooid, die met elkaar ruim 2 kuub hout gaan opleveren. Volgens onze bomenkapper ben je het eigenlijk aan jezelf verplicht om je eigen hout te stoken, tenminste als dat kan. Want ja, waar laat je 2 kuub hout? Dat is bijna een tuin vol. Na wat dubben hebben we besloten om een halve kuub zelf op te slaan, zodat we dat, na droging, in 2016 kunnen stoken.

Dus is de opgave om te zorgen voor een houtstek waarin we dat volume kwijt kunnen. Je kunt natuurlijk kiezen voor een kant-en-klaar bouwpakket van het tuincentrum, maar echt leuk is dat niet. Dus zelf een ontwerpje gemaakt, hout gehaald, en carboleum om het weerbestendig te maken. 

Het uiteindelijke ontwerp is ca. 1,75m hoog en 1,25m breed, en met 45cm diepte passen de houtblokken die worden verzaagd op ongeveer 35cm er royaal in.

We besluiten om ongeschaafd vurenhouten balken en latten te gebruiken. Nadat alles op maat is gezaagd (wat een gedoe!), gaat het betrekkelijk vlot. Hier zit de eerste zijkant in elkaar, waarop de nodige raggels worden gespijkerd en verlijmd die het hout 'binnenboord' moeten houden.

 
Dan moeten beide zijkanten aan elkaar worden gezet. Dit gebeurt met watervaste lijm en houten deuvels.

Langzamerhand begint het project vorm aan te nemen......

 

.... en kunnen de laatste raggels worden bevestigd. De laatste constructieve stap is een dak, zodat het hout niet zo nat regent.

Nu wordt het tijd voor de dakbedekking en het carbolineren. De dakbedekking blijkt een kleine hel te zijn: bij de Gamma wordt geen bitumen verkocht dat met de brander kan worden aangebracht, maar wordt verlijmbare bitumen verkocht. 

Pas nadat we halverwege het dakje zijn, merken we dat we het blik met lijm toch hadden moeten omroeren. Onderin zit een dikke laag taaie teerdrab. Was handig geweest als dat op de verpakking had gestaan. 

En oh ja, het zou ook wel prettig zijn geweest als deze lijm zou lijmen, want daar lijkt het helemaal niet op. Enfin, we kunnen nu toch niets anders meer doen, en proberen met dit verschrikkelijke spul maar door te zetten. Het lijkt nog het beste te hechten op je handen, die je na afloop bijna niet meer schoon kunt krijgen.

Het eindresultaat, tenminste, als het blijft zitten. Dat zal de komende periode moeten uitwijzen.

Dan de Carboleum. Echt een karweitje voor Jeanet die al met de kwast in de aanslag klaarstaat. Echte Carboleum is er (blijkbaar) niet meer, maar dit spul voelt en ruikt toch wel ongeveer hetzelfde. Het is bijna net zo dun als een sterke bak koffie.

We hebben opnieuw enorme mazzel met het weer, want we kunnen alles buiten op het terras in het zonnetje doen. Dat houdt de geur ook draaglijk, en bovendien hoef je niet steeds de vloer af te dekken met plastic of doeken, die dan vaak weer net te klein zijn om echt lekker te kunnen werken. 

Het gaat lekker vlot, en in no-time is bijna het hele raamwerk bruin geverfd.

Tegen de tijd dat we naar huis gaan, begint het al weer te schemeren. Hoewel de verf nog niet helemaal droog is, besluiten we de houtstek op zijn plek te zetten. 

 

Zie daar het resultaat van een dag doorpakken. 

Nu wachten op het hout, waarmee we de kamer over twee jaar lekker warm kunnen stoken. 

 


 

 
.

En dan is er koffie.....

Als we zo hard bezig zijn, zijn we wel eens geneigd om de tijd te vergeten. Zo dachten we deze week dat het tijdens een regenbui wel héél erg donker werd, maar toen bleek het al bijna acht uur 's avonds te zijn. 

Soms vergeet je bij alle werken even te pauzeren, terwijl we toch een koffie- en theehoek hebben ingericht op het aanrecht. 

Weliswaar niet met de nieuwste verfijnde nespresso en uit het fraaiste porcelein, maar oploskoffie met houdbare room en uit een plastic bekertje.

Maar wat kan het heerlijk zijn om, als je hard aan het werk bent geweest, even onderuit te zakken met zo'n bakkie. En het smaakt dan eigenlijk net zo goed, en misschien zelfs beter, dan die echte nespresso. 
Zeker als je kunt neerstrijken op het terras in de zon achter het huis, zoals gelukkig nog steeds kan, ook al is het al eind september.

Abstracte kunst?

Hoewel ons huis in 1977 gebouwd is, lijken sommige details verwant aan de art deco periode, of toch eerder aan de psychedelische jaren '60, of nee toch doodle-art?

 
Als je deze foto zonder toelichting zou zien, vraag je je misschien af wat dit nu weer is. 

Je eerste gedachte zal vermoedelijk niet zijn, dat het om ramen in een voordeur en bovenlichten gaat. Toch is dit een uitsnede van zo'n 15 bij 20 centimeter van het glas dat onze voordeur en bovenlichten siert.

Zoals veel mensen in hun jaren '30 woningen uit hun bol gaan van een glas-in-lood raam, zo kunnen wij hiervan genieten. Het is glas en kwetsbaar, dus hopen we dat het de verbouwing overleeft.

Vloer met dubbele bodem

Afgelopen donderdag hebben we de definitieve keuze voor de aannemer gemaakt: de firma S. uit het dorpje V. waar wij vanaf eind december hopen te gaan wonen. 

Duidelijk is dat hij van aanpakken houdt. Om te beginnen gaat hij gas, water en licht afsluiten om te kunnen slopen wat nodig is. 
Dat betekent ook dat er voor ons minder tijd en ruimte zal zijn om in ons eigen rustige tempo aan de slag te gaan. Want volgend weekend is er misschien geen elektra meer, of kunnen we niet meer naar onze nostalgisch bruin betegelde toilet. 

Vandaar dat ons duidelijk was dat dit weekend een race tegen de klok zou worden om nog het nodige fysieke kluswerk te doen. Vanaf volgende week gaan we vermoedelijk weer meer tijd besteden aan denkwerk, bijvoorbeeld hoe de keuken precies geplaatst moet worden en welke verlichting we daarin willen hebben. 

Terug naar nu. 

In elk geval moet de vloer in de berging worden gelegd (vinden wij), en als het meezit maken we ook nog een kleine houtstek, zodat we volgende week, als de bomenkapper komt, het aan ons beloofde halve kuubje hout kwijt kunnen. 
Ten slotte moet op de resterende wanden het behang er van af.

Voordat het klussen kan beginnen, moet eerst weer de logistiek worden geregeld. Omdat de kleine Gamma, waar we normaal onze spullen halen, te weinig voorraad heeft, halen we het vloerhout en de diverse balkjes uit een groter filiaal. 
Voor de platen underlayment die we nodig hebben kunnen we wel dichtbij huis terecht, gelukkig maar, want tijdens het transport op het dak van de auto maken de spanbanden onheilspellende geluiden als we boven de 60 km/u rijden.

De vloer in de berging ligt zo'n 10 centimeter lager dan de vloer in de hal. Om te beginnen moet dat niveauverschil verdwijnen. 
Verder wilden we de nieuwe vloer zo aanleggen dat er ventilatie onder mogelijk was, terwijl de vloer tegelijkertijd geïsoleerd was. Het uiteindelijke idee was een sandwichconstructie. Als onderste laat zijn rachels van 2 cm op de vloer bevestigd, die eerst weer aan één kant in de loodmenie waren gezet. Daarbovenop komt een plaat underlayment van 9 mm, dan vloerbalkjes van 5 cm met steenwol ertussen en tenslotte 18mm dik vloerhout.

Hier zijn de rachels in loodmenie gezet, waarna ze op de vloer worden bevestigd met ventilatieopeningen naar de fietsenberging. Daarna worden er platen underlayment overheen gelegd.

Het is even uitkienen dat de balken op het underlayment op dezelfde plek liggen als de rachels eronder, zodat het eindresultaat net zo stevig is als wanneer de vloer alleen op balkjes zou zijn gelegd.

Als dat eenmaal gelukt is kan de steenwol ertussen. Dat is een klusje om met handschoenen aan te doen. Gelukkig kan het zware gereedschap even aan de kant blijven liggen, want een broodmes is hier perfect voor. 

Nadat de isolatie is gelegd, kan met het leggen van het vloerhout worden begonnen. Het is wel een soort circus-act, want je moet op de balkjes balanceren en voorkomen dat je gaten in de steenwol maakt als je er per ongeluk met je hele gewicht, of met de neus van je schoen, op zou gaan staan. 

 

Na een kleine veertig planken te hebben verzaagd en verspijkerd, ligt het vloertje er in. 

Nadat de overtollige stickers er af zijn geschuurd met de vlakschuurmachine kan het aflakken beginnen.

 

We kiezen voor een white-wash beits, zodat de inloopkast lekker licht blijft. Een beetje zuinig zijn we natuurlijk wel, want onder de inloopkasten zelf gaan we niet verven...., dat scheelt al weer wat tijd en verf.

 

 

Terwijl Jeanet aan het verven is, kan Henri de kamer die intussen is omgebouwd tot een bijna volledige werkplaats, een beetje fatsoeneren......

  . 

Originele details

Het was ons de tijdens de eerste bezichtigingen niet eens opgevallen, maar naarmate je langer in het huis bezig bent, vallen ook kleinere dingen steeds meer op. Zo ook de deurklinken in de woonkamer. Door het hele huis zitten mooie, mat chromen deurklinken op elke deur. Het zijn stevige klinken zoals je ze tegenwoordig niet meer ziet. Wij vermoeden de originele deurklinken uit 1978.

Alleen de twee deuren in de woonkamer hebben aan één kant 'chique' messing deurklinken, die vermoedelijk ooit goed pasten bij de kasteelhaard die wij er het eerste weekend uit hebben gehaald. 

 

Dit is de deur tussen de woonkamer en de keuken. Deze deur gaat, net als het hele wandje, gesloopt worden. Alleen de chromen klink blijft, maar dan op de deur tussen de woonkamer en de gang. 
Dan hebben we daar tenminste ook weer een origineel detail.

Groene vingers, jeukende armen

Soms komt het niet van klussen, zoals de rest van dit weekend. 

Zaterdagmorgen vroeg zijn we vertrokken richting het Noorden om de verjaardagen van B. en H. te vieren. 

Zaterdagavond hebben we gegeten in het bekendste buffetrestaurant van wat we wel de hoofdstad van de Veenkoloniën durven te noemen, en waar dit maal een weercode 'geel' was afgegeven zodat je zonder paraplu van de twintig stappen van de parkeerplaats naar het restaurant al helemaal nat zou zijn geregend.

Van zaterdag op zondag hebben we overnacht in de absolute aanrader uit de regio, het klassieke hotel Braams in Gieten, waar dit keer een grote schare Engelse bikers was neergestreken voor een festiviteit op het TT-circuit in Assen. Maar, hoe stoer ze er ook uitzagen, we hebben er 's nachts geen last van gehad. 
Dat we na een paar dagen keihard klussen zo goed als uitgeput in bed ploften, kan daaraan ook hebben bijgedragen.

Zondag tussen de middag hebben we nog gelunched in het dorpje G., waar we vanwege het wat onbestendige weer niet op het bekroonde terras konden zitten, maar binnen hebben genoten van een heerlijke lunch. 

Zondagmiddag terug was het even de vraag of we nog energie hadden om even langs het huis te gaan, maar al snel hadden we een goed excuus gevonden om er toch nog even langs te rijden, want wij vroegen ons af hoe het stucwerk er uit zag. Gelukkig was dit ten opzichte van vrijdag onveranderd en was er niets naar beneden gekomen. 

Omdat we ons bovendien realiseerden dat maandag de groene kliko zou worden geleegd, heeft Jeanet nog even van de gelegenheid gebruik gemaakt om nog  wat opgeschoten groen en de klimop die de drie zijramen begon te overwoekeren, te kortwieken.

Nog in haar "zondagse kleren" en korte mouwtjes aan de slag. 

Jammer genoeg stond er niet alleen klimop, maar ook hier en daar een verdwaalde brandnetel. Gelukkig zakten de jeuk en de bubbeltjes op de armen na een uurtje al weer tot een draaglijk niveau......

Afreien, messen en sponsen

De dag waar Jeanet al een tijdje naar uit had gekeken. Ter voorbereiding stond in de woonkamer al een tijdlang een grote metselkuip, en 's avonds keken we af en toe naar video's waar werd uitgelegd dat afreien, messen en sponsen helemaal niet zo zwaar was als sommige mensen ons wel wilden doen geloven. 

Kortom tijd voor een middagje stucwerk. 

Terwijl Henri nog in de fietsenberging bezig was, werden de voorbereidingen al getroffen met het aanbrengen van een gifgroene primer op de stenen wanden in de toekomstige inloopkast.

 

Zo, dat moet een uurtje drogen.

De volgende stap is het mengen van het gips: 17 liter water en 20 kg gips in de metselkuip. Na een minuutje of vijf mixen staat de ruwe stuc klaar om opgebracht te worden.

We hadden gehoord dat je flink moest doorwerken omdat het gips maar één uur te verwerken is, dus het wordt aanpoten.

 

Hoewel enorm leuk werk, gaat het toch langzamer dan verwacht. Dus besluiten we om het klusje verder toch maar met zijn tweeën aan te pakken, dan zijn we misschien op tijd klaar voordat het gips is uitgehard. 

En dat blijkt te lukken, hoewel het gips bij de laatste stukken die we moeten doen al meer op plamuur dan op mortel begint te lijken. 

En zo mooi als we het op de youtube filmpjes zagen krijgen we het niet, maar toch zijn we best tevreden met dit resultaat. Bovendien wordt het toch de achterwand van de kast. 

Alleen wel een beetje sneu dat het best gelukte stuk uiteindelijk achter een zijwand van de kast zal verdwijnen.....

 

Na het opzetten, afreien en messen moet er nog met een spons worden afgenomen om het eindresultaat nòg strakker te krijgen. Maar dat kan pas na een uurtje. Wij besluiten om in de tussentijd een hapje te eten bij onze nieuwe stamchinees, waar het opnieuw niet nodig bleek om te reserveren.

Hoewel we op tijd terug zijn voor het sponsen, laten we dat er maar bij zitten. We zijn ook een beetje bang dat de wanden er uiteindelijk niet beter van worden, en zoals ze nu zijn, zijn ze eigenlijk prima. 

Het was een lange werkdag, en het is al donker als we naar huis rijden.

En Jeanet maar behang steken

Gelukkig is de hele benedenverdieping al gedaan, nu komt de bovenetage aan de beurt. 

Toen we vandaag weer een aannemer langs hadden, was die heel tevreden over hoe alle wanden kaal waren gemaakt. Hij moest wel een beetje glimlachen toen Jeanet zei dat het wel meditatief werk was!

Fietsenberging (2)

Nadat gisteren de dragers en de eerste planken bevestigd waren, was het vandaag tijd voor de puntjes op de i. Het bleek dat we nog een keukenkastje van dezelfde hoogte hadden, dus die moest ook nog worden gemonteerd. 
En de kastplanken moesten op maat worden gezaagd, geschaafd en gebeiteld.

Dit is het eindresultaat, maar daar gaat heel wat aan vooraf. 

Los van alle houtwerk, is zo'n keukenkastje omhoog tillen al een angstaanjagende onderneming, zeker wanneer je geen enorme spierbundel bent. Gelukkig is alles goed gegaan, want "het had me ook een oog kunnen kosten".

Het kastje op zijn plaats, dus even tijd om vol trots te poseren.

In een populaire interieurblog (Remodelista) zien we ons kastje terug. Wat zijn we toch hip!

Kwelgeest

Al een aantal dagen begint elke klusdag met de inspectie van dit lekkende object. Het is de oude waterleiding naar de fietsenberging, die we niet meer gebruiken. 

In een enthousiaste bui dachten we het oude pijpwerk te kunnen afzagen en de leiding even vlotjes af te doppen. Niet dus. De eerste, normale dop, bleef lekken, ook nadat we twee keer hadden geprobeerd met nieuwe tape de boel waterdicht te krijgen.

Vervolgens geprobeerd met de originele knelkoppeling, waarbij de 15 mm buis met een eindstopje dichtgesoldeerd was. Bleek ook steeds te blijven druppelen. Oké, maar één druppel na vier uur, maar toch vervelend. 
Toen nieuwe knelringen gehaald (gisterochtend). Het leek eindelijk dicht te zijn, maar vandaag toch weer een druppel. 

Op internet gelezen dat het nog wel eens over zou kunnen zijn als je de knelkoppeling met watertape inzwachtelt. Voorlopig de laatste poging, maar nog steeds geen succes.

Volgens de loodgieter in het dorp zijn waterleidingen niet gestandaardiseerd, en is het misschien niet het juiste schroefdraad. 

Jeanet vindt dat we het maar aan de loodgieter moeten overlaten, maar om je nu zo snel gewonnen te geven..... voorlopig lijkt elke klusdag nog steeds met wat loodgieterswerk te zullen beginnen.....

De fietsenberging (1)

Donderdag 18 september. Nog een paar dagen en de zomer is officieel voorbij. Toch was het vandaag heerlijk weer, zodat we tussen de bedrijven door in de tuin konden zitten en daar met één van de aannemers over de offerte zitten filosoferen. 

Vandaag was het plan om aan de stellingkast in de berging te gaan werken. De stellingkasten zijn met met deuvels in elkaar gelijmd, de planken zijn van vloerhout.
Oorspronkelijk is de stellingkast gemaakt voor het hofje in de Hannemanstraat, waar hij in de slaapkamer stond en plaats bood aan beddengoed, kleding en dergelijke. Daarna is hij ingekort en met de nodige aanpassingen verhuisd naar de berging in de Patijnlaan, waar hij plaats bood aan allerlei gereedschap, fietsonderdelen en spullen waarvan je je afvraagt waarom je die al die jaren hebt bewaard. 
Vanmorgen is in de berging de inhoud van de kast leeggemaakt, en zijn de standers en de planken dus opnieuw verhuisd. 

Op de foto is een eerste tussenstand te zien. Het idee om de bovenkastjes uit de keuken in de fietsenberging te hergebruiken (zoals we een paar berichten geleden aankondigden) begint hier vorm te krijgen: de grootste bovenkast heeft een plekje gekregen op nieuwe vloerplanken die tussen de bedrijven door bij de Praxis zijn gehaald. 
Het maken van de planken heeft nogal wat voeten in de aarde, en vraagt nogal wat zaag, schaaf en beitelwerk. Het resultaat is een kast die zelfs zonder schroef- of spijkerwerk zo sterk is dat je er als een ladder in kunt klimmen terwijl hij maar met een paar schroeven aan de muur is bevestigd. 

Nadat het kastje met St. Marc's is schoongepoetst, is de wat zurige lucht er (hopelijk definitief) uit. 

Op de foto hieronder is goed te zien hoeveel ruimte er nog boven de kast is omdat het dak in de garage schuin oploopt. De dragers zijn 2.10 meter hoogt, en op het hoogste punt is de fietsenberging meer dan 3 meter hoog. We zijn er nog over aan het nadenken of we de kast nog gaan verhogen, of dat we deze ruimte (voorlopig) onbenut laten.

Hier het voorlopige eindresultaat 's middags om een uur of zes. Er zitten nu over de hele breedte twee planken in die de hele stellingkast stabiliseren. Morgen hopen we de andere drie à vier planken te kunnen plaatsen.

De wand in de garage (2)

Op donderdag 11 september nam Henri weer een dag vrij. Nu om de elektra in de fietsenberging aan te leggen. We hebben de garage - door de nieuwe wand - nu opgesplitst in een fietsenberging van ongeveer 3 bij 3 meter die alleen van de buitenkant te bereiken is en een kastenwand met schuifdeuren (moet nog wel gemaakt worden natuurlijk). Henri heeft de bestaande "hotelschakeling" veranderd in twee afzonderlijke lichtpunten en hij heeft nog twee extra stopcontacten aangelegd. Hij was te druk bezig om foto's te maken, bovendien moest hij z'n hoofd erbij houden...

Op vrijdag reden we weer naar de Gamma. Nu om gipsplaten te halen die tegen de OSB wand aan de kastruimtekant geschroefd worden.

 In de woonkamer is het inmiddels een beetje een zootje:

Op vrijdag (12 september) hadden we een afspraak met de Kringloop om de koelkast mee te nemen. In de loop van de tijd was er blijkbaar het een en ander achter gevallen:

 En Jeanet maar behang afsteken...

Op zaterdag vierden we mama's verjaardag met de familie in Eindhoven en op zondag gingen de gipsplaten tegen de wand.

 Dat gaat redelijk snel...

 ...want er zaten al rap 3 platen tegen de OSB wand. En de rest ging ook snel:

Nu alleen nog een beetje voegen vullen. Maar eerst de zelfklevende "voegwapeningsband" over de naden om scheuren te voorkomen. Een fluitje van een cent!

En daarna smeren maar! Met de voegenvuller:

Het is lastiger dan het er uit ziet als je het voor de eerste keer doet...

Zo weer een klus gedaan! Nu nog stucen in deze kastenwandruimte en dan nog latexen. En nog een Zweedse vloer maken, dan kan de kastenwand er in! De kraan rechts beneden heeft Henri zondag ook nog even gekortwiekt. Hier zat vroeger een schrobbak in de voormalige garage. De vorige bewoners hebben de leiding provisorisch naar de 1 meter diepe berging gelegd, alwaar wel een kraan maar geen afvoer! Wij hebben geen water nodig, zodat hij afgedopt kan worden en onder de Zweedse vloer kan verdwijnen.

De schrobbak vonden we terug onder het kruipluik en is afgevoerd.